Herkese merhabalar. Bu blogu ne kadar sürdürebilirim bilemiyorum ama şu an yazıyor olmam heyecanlandırıyor beni. Heycanım devam etiği ölçüde az-çok doldurmaya çalışacağım bu alanı. Belki sadece video paylaşacağım veya çenemin düştüğü dönemlerde sayfalar dolusu ıvır zıvırımı dinlemek zorunda kalacaksınız belki de. Mevzumuz caz müzik. Kendi çerçevemden, kendi sevdiklerimden, kendimden paylaşacağım.
Caz melezdir. Başından beri böyleydi ve böyle kalacaktır. Amerika’nın dünya kültürüne yaptığı en özgün ve en önemli katkının caz olduğunu düşünüyorum. Caz daima azınlığın işi olageldi. 30'lu yılların swing döneminde bile, yaratıcı siyah müzisyenlerin yaptığı caz, Amerika’da dar bir kitle tarafından kabul gördü. Oysa Avrupalılar cazı herkesten çok sevdi ve çok erken benimsedi. Amerika’da popüler olmayan siyahiler, Avrupa’da müzik dergilerinin kapaklarını çoktan doldurmaya başlamıştı bile. Picasso’dan Matisse’ye kadar Avrupalı büyük sanatçılar cazla uğraştılar. Buna karşın caz, doğduğu ülkede uzun bir süre sirk müziği olarak kullanıldı.
İlk bloğumu uzun uzun yazamayacağım zira yarına yetiştirmem gereken işlerim var. Çalışmam gerekiyor, durmaksızın hem de. Bugün dinlemekten bıkmadığım iki videoyu paylaşacağım. İlki Wynton Marsalis ve arkadaşlarının Lincoln Center Konseri. Diğeri ise ölmeden önce çalabilmeyi umduğum Jelly Roll Morton’un “The Crave”i… İyi seyirler. ;)
Bir sonraki yazımız caz stilleri ile ilgili olacak. Sevgiyle…
C.Bilge KAPÇAK - Aydın
Kaynakça:
Berendt, E.J.,(2010), “Caz Kitabı”, Ayrıntı Yayınları, İstanbul
Makaledeki tüm bilgiler Caz Kitabı’ndan alınmıştır.
| www.cazodasi.com | Facebook | İnstagram |